Blog 3: Myanmar en Zuid-Thailand

Blog 3: Myanmar en Zuid-Thailand (november en eerste van helft december)

Hierbij eindelijk het derde reisblog over mijn reis door Zuidoost-Azië. In dit blog kan je meer lezen over vijfentwintig fascinerende novemberdagen in het voor velen nog onbekende Myanmar. Ook zijn mijn ouders tien dagen op bezoek gekomen in Thailand. Ik ben inmiddels al vier maanden onderweg en heb nog iets meer dan drie weken te gaan. Het iets waar ik liever nog niet teveel over na wil denken, maar het einde van mijn reis komt ook steeds meer inzicht.. gelukkig ga ik nog een aantal hele gave dingen doen!

Myanmar
In november heb ik door Myanmar gereisd. Myanmar is jarenlang geïsoleerd geweest en eigenlijk pas sinds tien jaar toegankelijk voor toeristen. Recent is er veel negatieve publiciteit geweest rondom het optreden van de Myanmarese autoriteiten richting de Rohinhnja moslimminderheid. Niet geheel onterecht kreeg ik hierdoor vaak de vragen: ‘Is het daar wel veilig?’ of ‘Ga je nu je reis omgooien?’. Al voordat ik mijn reis door Zuidoost-Azië heb gepland stond Myanmar hoog op mijn lijstje van landen die ik graag zou willen bezoeken. Het conflictgebied betreft slechts een klein deel van het land en de rest van het land is veilig om doorheen te reizen.

Een reis door Myanmar betekent een confrontatie met armoede en het accepteren van gebruiken en gewoonten die een stuk conservatiever zijn dan vergelijkbare landen. Het boeddhistische geloof speelt in Myanmar een veel prominentere rol dan in andere landen in de regio. Je ziet overal monniken, tempels en mannen dragen de traditionele lange rokken in plaats van broeken. Nadat we begin november de grens van Thailand met Myanmar overstaken bleek al snel dat het contrast en verschil in ontwikkelingsniveau enorm is. De grensovergang ging soepel en aan de andere kant van de grens hebben we een gedeelde taxi geregeld. De rit naar de eerste bestemming, de kustplaats Mawlaymine, was 5 uur en ging over veelal slechte wegen. In deze oude koloniale kustplaats waren maar weinig andere westerse toeristen te vinden. We zijn uiteindelijk twee nachten gebleven en hebben een scooter gehuurd om de stad en omgeving te verkennen. Vervolgens zijn we vroeg met de trein vertrokken naar onze volgende bestemming, de religieus zeer belangrijke Golden Rock. Na een bezoek aan de Golden Rock werd ik helaas ziek en hing de hele nacht boven de wc. Zeer waarschijnlijk was het voedselvergiftiging. Er zat niks anders op dat een nacht bij te boeken en uit te zieken. De dag daarna ging het gelukkig een stuk beter en konden we doorreizen naar de grootste stad van het land: Yangon. Waar veel andere reizigers Yangon snel weer verlaten, vonden wij het een hele interessante stad en hebben ons in 2,5 dag uitstekend vermaakt. Na Yangon hadden we wel weer eens zin in een goed strand. Probleem.. de mooiste stranden van Myanmar liggen in het eerder beschreven conflictgebied (Ngapali Beach) en de wegomstandigheden zijn hier erg slecht. Voor de badplaats zelf geldt echter geen negatief reisadvies, enkel voor de weg hiernaartoe. Aangezien vliegen te duur was zijn we uiteindelijk op de nachtbus gestapt. Ondanks dat het een allesbehalve plezierige busrit van zestien uur was, bleek het helemaal de moeite waard te zijn. Het strand was prachtig en we hebben hier een aantal dagen heerlijk kunnen uitrusten.

Bij de volgende beoogde bestemming (Mrauk U) was het een beetje onduidelijk of het wel mogelijk zou zijn om hierheen te reizen. Mrauk U ligt middenin het conflictgebied en dan ook nog eens daar waar het conflict een paar maanden daarvoor het hevigst was. Tevens wordt deze plaats wordt vanwege haar oude tempels tot één van de hoogtepunten van Myanmar gerekend. Vanwege de afgelegen ligging en slechte verbindingen komen hier op jaarbasis echter niet meer dan 4000 toeristen. Een hele interessante bestemming voor twee ondernemende geografen. Via o.a. reisblogs en reisadviezen andere westerse landen (door Duitsland en UK wordt aangegeven dat het veilig is). Wel hebben we ervoor gekozen om vanwege de lange reistijd en alle checkpoints onderweg te vliegen. We zijn uiteindelijk twee dagen in Mrauk U verbleven en hadden samen met ongeveer 15 andere reizigers alle tempels voor onszelf. Hier hebben we ook een uitstapje gemaakt naar afgelegen dorpen waar vrouwen tot een jaar of zestig geleden hun gezicht volledig vol lieten tatoeëren als traditioneel gebruik. Normaal houd ik er niet van om mensen als toeristische attractie te beschouwen, maar omdat het hier zo low-profile is en de vrouwen ook nog wat extra inkomen genereren was het acceptabel.

Na Mrauk U wachtte het absolute hoogtepunt van Myanmar (Bagan) op ons. Wederom een lange busrit van 16 uur. Gelukkig reden we deze keer een groot deel van de reis overdag en waren de wegomstandigheden iets beter. Bagan is een oude stad met een vlakte waarop meer dan 3000 tempels zijn overgebleven. Het waren drie lange dagen in de hitte in Bagan waarbij we vaak om 5 uur opstonden om de zonsopkomst te bekijken en er tot laat bleven om de zon weer onder te zien gaan. Uiteindelijk was dit het allemaal waard; Bagan is prachtig. Na Bagan zijn we met een comfortabele nachtbus doorgereisd naar het Inle Lake. De eerste middag hebben we rondom het meer gefietst en de tweede dag stonden we wederom vroeg op voor de zonsopkomst en een dagtocht over het meer. Aangezien het Inle Lake niet zo heel groot is en er wel veel toeristen komen vonden wij het de meest toeristische plek van het land. Dit komt voornamelijk omdat het op het meer lastig is te ontsnappen aan de aanwezigheid van andere groepen. Na het Inle Lake zijn we met een zeer oncomfortabele bus doorgereisd naar het noorden. Aangezien ik twee dagen eerder naar Bangkok zou vliegen en vanwege mijn enkel niet kon hiken, zijn Dion en ik hier uit elkaar gegaan en ben ik op de trein gestapt naar Pyin Oo Lwin. Op zichzelf is het al een hele mooie treinreis, maar de werkelijke reden waarom veel backpackers deze route afleggen is vanwege de spectaculaire Goteik Viaduct. De rit over de brug, gebouwd in 1900 en destijds de hoogste brug ter wereld, geeft een spectaculair uitzicht over het diepe ravijn waar het overheen rijdt. De volgende stop was het oude koloniale stadje Pyin Oo Lwin. Deze plaats was een hele aangename en onverwachte verrassing waar ik me echt helemaal terug in de koloniale tijd waande. Het centrum doet nog steeds heel Europees aan vanwege alle bewaarde koloniale gebouwen, daarnaast staan er rondom het stadje nog veel oude koloniale villa’s. In een van deze villa’s zat het hotel waar ik samen met slechts drie andere gasten verbleef. Hier leek het of er in 100 jaar niks was veranderd. Na hier een nacht geslapen te hebben heb ik de volgende ochtend nog een bezoek gebracht aan de prachtige botanische tuin om vervolgens met een gedeelde taxi naar mijn eindbestemming Mandalay te vertrekken. Helaas is de oude stad van Mandalay tijdens de WO II verloren gegaan door bombardementen en zijn de meeste bezienswaardigheden verwoest. Ondanks dit is er in en rondom de stad nog genoeg te zien en heb ik twee dagen prima kunnen vermaken. Uiteindelijke ben ik op de laatste dag van november teruggevlogen naar de plek waar mijn reis drie maanden daarvoor begon: Bangkok!

Zuid-Thailand
Na terugkomst in Bangkok heb ik een nachtje nabij het vliegveld geslapen om de volgende ochtend mijn ouders op te pikken.. Voor mijn ouders een nieuwe manier van reizen en ook nog een de eerste keer in Azië. Met een start in het Bangkok maakten ze gelijk kennis met een typische Aziatische stad: druk en hectisch. Aangezien ze in de ochtend aankwamen was het belangrijk om niet te gelijk te gaan slapen en de dag op te pakken om een jetlag te voorkomen. De eerste dag hebben we het rustig aangedaan en zijn we ’s avond op tijd gaan slapen. De volgende dag hebben we de oude tempels bekeken en een boottocht gemaakt door de kanalen van de stad. ’s Avonds was Dion ook in de stad en hebben we het backpackers district rondom Khao San Road verkend. De volgende dag stond een fietstocht door China Town gepland. Een echte aanrader op een bijzondere manier een impressie te krijgen van dit deel van Bangkok. ’s Middags hebben we het zaken- en entertainmentdistrict verkend. Om de dag tenslotte af te sluiten op een van de vele wolkenkrabbers die de stad rijk is. De volgende dag zijn we doorgevlogen naar het zuiden van Thailand en hebben daar twee dagen nabij het Khao Sok National Park geslapen. Om mijn ouders een kleine impressie geven van de prachtige natuur hebben we hier een dagexcursie gemaakt. De laatste dagen van de vakantie van mijn ouders hebben we doorgebracht op het eiland Koh Lanta. Na maanden in hostels was het heerlijk om even een paar dagen te genieten van een luxe resort. Uiteindelijk heb ik na tien heerlijke dagen samen afscheid genomen van mijn ouders en mijn reis voortgezet.

De volgende bestemming was Koh Phi Phi, waar ik Dion en Marlous (zijn in de tussentijd uit Nederland overgekomen zusje) weer zag. Koh Phi Phi is een prachtig eiland, maar ik heb tijdens al mijn andere reizen nog nooit een plek gezien die zo is aangetast door het massatoerisme. Letterlijk elke vierkante meter van het tot bewoning geschikte deel van het eiland is volgebouwd met bungalows, hotels, restaurants, winkels of aan andere toerisme gerelateerde gebouwen. Hoewel we van te voren wel gewaarschuwd waren was wat we hier aantroffen echt een schok. Als je alles wegdenkt is het eiland en zijn omgeving prachtig. We zijn er één volle dag gebleven en zijn daarna snel met de boot doorgegaan naar Koh Lipe. Koh Lipe was wel het paradijsje wat wij leuk vinden. Het is er zeker toeristisch, maar het is allemaal nog een beetje overzien. Hier hebben we een intensieve driedaagse duikcursus gevolgd voor het halen van ons duikcertificaat. De eerste dag stond in het teken van theorie en het kijken van 5-6 uur aan instructievideo’s. Na zolang niet in de collegebanken te hebben gezeten vergde dit veel concentratie. De volgende ochtend begon vroeg met een materialensessie en 4 uur in het water om de theorie in de praktijk te brengen met het oefenen van vaardigheden. ’s Middags was de eerste echte duik en dit was een magische ervaring. Daarna volgende nog een duik en uiteindelijk hebben we ’s avonds alle theorie nog eens doorgenomen en het theorie-examen gemaakt. Een enorm slopende dag waarbij je de hele dag moet opletten en allemaal nieuwe indrukken opdeden. Op de laatste dag stonden er ’s ochtends weer duikvaardigheden op het programma die we in de reguliere duik in de praktijk brengen. ’s Middags hebben we onze laatste duik gemaakt en deze was puur gericht op de ervaring. Wat een ervaring, dit was zeker niet de laatste keer dat ik heb gedoken. Uiteindelijk hebben we allemaal ons duikcertificaat gehaald en dit ’s avonds goed gevierd met een mooi feestje. De volgende dag hebben we heerlijk aan het strand uitgerust en daarmee tevens de laatste dag in Thailand afgesloten.

Hierna ben ik doorgereisd naar Maleisië, hier zal ik in een volgend blog over schrijven. Ik heb inmiddels nog ongeveer drie weken te gaan. Komende week ga ik naar Brunei en Maleisisch Borneo. Vervolgens sluit ik mijn reis af met tien dagen in de zon op de Filipijnen. Hier ga ik een week even helemaal van de bewoonde wereld af met plekken waar zeer beperkte elektriciteit en WiFi is en ga ik op een driedaagse bootexpeditie. 21 januari land ik ’s avonds op Amsterdam Schiphol Airport.

Ik wens ik iedereen In het koude Nederland een hele fijne jaarwisseling toe en tot snel!

Groeten,
Wouter!