Part II: Noord-Vietnam, Laos en Noord-Thailand

Dag Nederland,

Het is al weer enige tijd geleden sinds ik mijn eerste reisblog hebt gepost, dus hierbij deel II van mijn avonturen in Zuidoost-Azië. Vietnam heb ik inmiddels al ruimschoots achter me gelaten en lijkt alweer een eeuwigheid geleden. In de tussentijd heb ik veel meegemaakt en ben ik verder naar boven getrokken in Vietnam, om vervolgens via Noord-Laos en Noord-Thailand door te steken naar Myanmar. Een mooi stuk Zuidoost-Azië waarbij ik zeer toeristische met minder toeristische gebieden heb afgewisseld. Iedereen die mij wat beter kent, weet dat ik graag bijzondere bestemmingen aandoe. Ondanks dat er in Zuidoost-Azië veel zijn waar veel toeristen komen, zijn er nog genoeg plekjes te vinden die nog niet massaal worden aangedaan. Daarnaast worden de toeristische plekken vaak niet voor niets zo druk bezocht: ze zijn heel erg mooi! Goede voorbeelden van nog onontdekte pareltjes zijn: de Ha Giang Regio in Vietnam (voor mij het absolute hoogtepunt van dit land), het relaxte Noord-Laos en het voor veel mensen onbekende Myanmar.

Aan het begin van mijn reis stond het eind nog open, in Zuidoost-Azië blijven of doorvliegen naar Australië? Hoewel Australië ook prachtig moet zijn, heb ik besloten om in Zuidoost-Azië te blijven. De regio heeft teveel te bieden. Hier weggaan zou betekenen dat ik veel mooie plekken niet zou zien en eigenlijk net te weinig tijd zou hebben om in Australië alles te kunnen doen wat ik graag zou willen zien. Ook is Zuidoost-Azië natuurlijk een stuk betaalbaarder. Daarnaast is het een super diverse regio die constant in ontwikkeling is en daarom voor een geograaf ongelooflijk interessant. Tenslotte is het beste nog wel de keuken: elke maaltijd is hier een feestje.

Noord-Vietnam (Ninh Bihn, Ha Long, Hanoi, Ha Giang en Sapa)
In mijn laatste reisblog ben ik geëindigd in Midden-Vietnam. Helaas werd het weer daarna snel minder vanwege een aantal cyclonen die langs Vietnam raasden en veel invloed hadden op de weersomstandigheden in de regio. Na Phong Nha zijn we doorgereisd naar Ninh Binh om de karstbergen te bekijken. Echter was hier enorm veel regen en hebben we alleen de tweede dag echt wat kunnen zien. Ondanks de slechte weersomstandigheden was het nog steeds prachtig. Vervolgens zijn we met naar Cat Ba Island gegaan om vanaf hier een boot tour te maken tussen de rotsen van Ha Long Bay. Wat Ha Long Bay zo uniek maakt zijn de duizenden kalksteenrotsen die op zee uit het water steken. Tijdens de boot tour zijn we hier doorheen gevaren en kregen we de kans om te kanoën, zwemmen en snorkelen. Ook hadden we enorm veel mazzel met het weer, precies de anderhalve dag dat wij hier waren was het zonnig en toen we terugkwamen van de tour begon het alweer te regenen. Vanwege het slechte weer voer de ferry niet die we hadden willen pakken en zat er niets anders op dan een alternatieve boot te pakken met slechte aansluitingen, zo deden we er uiteindelijk geen vier maar acht uur over om in Hanoi te komen. Ook in Hanoi, de hoofdstad en het culturele hart van Vietnam, was het weer de eerste dag erg slecht. De tweede dag kregen we bezoek van Marty (een vriend uit Groningen die momenteel op Bali studeert) die een paar dagen bij ons is aangesloten. Zonder dat we het van elkaar wisten, bleek dat we op hetzelfde moment in Noord-Vietnam zouden zijn. Nadat het de volgende dag was opgeklaard hebben we nog een dag in Hanoi kunnen rondkijken en zijn daarna met de nachtbus naar de Ha Giang regio in het uiterste noorden van Vietnam gegaan. Na een gebroken nacht in een slaapbus en een paar uur in het hostel, zijn we ’s ochtends op de scooter gestapt om een driedaagse tour door deze regio te maken. Ha Giang is een provincie is een afgelegen regio in het noorden van Vietnam vlakbij de Chinese grens. In drie dragen hebben we een loup gereden van ongeveer 350 km tussen prachtige rijstvelden en bergpassen met weidse uitzichten. Er wonen nog veel etnische minderheden die je een echt ‘authentiek’ gevoel geven. De regio staat nog niet in de bekende reisgidsen en wordt daardoor nog niet overspoeld door massa’s toeristen. Van te voren hadden we er dan ook nog niets over gehoord en gedurende onze reis Vietnam werd steeds aangeraden om hier naartoe te gaan. Het zou het mooiste deel van Vietnam zijn. Achteraf blijkt dit helemaal te kloppen, het was een prachtig avontuur om drie dagen met een eigen scooter hier rond te rijden. Het is echter een kwestie van tijd voordat de grote massa aan toeristen deze regio ook zal ontdekken. Bij terugkomst in het basispunt ben ik ’s avonds door mijn enkel gegaan, met als gevolg dat er zat niets anders op dan rusthouden en koelen. De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van Marty en hebben wij de bus gepakt naar Sapa. Sapa ligt net als de Ha Giang regio hoog in de bergen en biedt goede mogelijkheden voor mooie wandelingen. Vanwege mijn enkel was dit echter niet mogelijk, gelukkig nam de zwelling al snel af en konden we scooters huren om toch nog wat van de omgeving te zien. Waar we in Ha Giang veel mazzel hadden met het weer, was het in Sapa erg koud en vochtig. Ook omdat de plaats zo hoog lag, hadden wij het idee in een wintersportoord te zijn beland. Vanwege het tropische klimaat in de rest van Zuidoost-Azië was dit een hele surrealistische ervaring. Na bijna vier weken in Vietnam zijn we vanuit Sapa met een 17-urige nachtbus naar Laos vertrokken.

Noord-Laos
Bij de grensovergang hebben we een visum-on-arrival gekocht voor 30$, zoals wel vaker bij grensovergangen in Zuidoost-Azië kwam hier nog 10$ overheen voor vage diensten en een medische check. Dit geld belandt direct in de zakken van de douanebeambten. Maar ach, zo werkt het systeem en je komt er toch niet onderuit. Na een lange busrit kwamen we aan in de eerste plaats Muang Khua, een slaperig stadje in niemandsland waar een ‘hoofdweg’ en rivier kruist. Met een aantal andere reizigers die ook in de bus zaten hebben we een onderkomen gezocht voor de nacht en het dorp wat verkend. Op een handje vol andere westerse toeristen was er verder niemand te bekennen, Hoewel de omgeving prachtig is, was er verder weinig te doen. De volgende plaats die we aandeden was alleen bereikbaar per boot. Indien er genoeg toeristen zijn vertrekt er iedere ochtend om 9.30 een boot. Zelf waren wij al met zes en er kwam gelukkig nog een ander stel bij, net genoeg om de boot te laten vertrekken. Als er te weinig toeristen op komen dagen dan zit je vast en moet je het de volgende dag weer proberen. Met een slow boat zijn we door adembenemende mooie natuur gevaren. Af en toe kwamen we wat kleine dorpjes tegen waar kleine gemeenschappen een primitieve bestaanswijze kennen. Na zo’n drie uur kwamen we aan bij onze volgende bestemming Muang Ngoi, een dorpje dat volledig geïsoleerd ligt, alleen fatsoenlijk is te bereiken over het water en pas sinds een aantal jaar elektriciteit heeft. Bij het uitzoeken van een accommodatie sloeg het noodlot helaas weer toe en heb ik een misstap gedaan waardoor ik voor de tweede keer door mijn enkel ging. Echter was ik er deze keer een stuk slechter aan toe en wist ik dat het nog wel even zou duren voordat dit zou genezen. De dagen daarna heb ik voornamelijk in en rondom onze bungalow doorgebracht met rusten en koelen. Gelukkig was het uitzicht op de rivier en de bergen prachtig en had ik veel gezelschap van de groep mensen die we eerder hadden ontmoet. Na vier dagen rust zijn we weer op de boot gestapt naar Nong Khiau. Hier heb ik nog twee dagen rust genomen en was ik gelukkig wat mobieler doordat ik weer wat rond kon fietsen. Al met al ben ik zo een goede week kwijtgeraakt doordat ik niet of nauwelijks kon lopen. Pas nadat we in de koningsstad Luang Prabang aankwamen was ik weer een stuk mobieler. Hier hebben we fietsen gehuurd om de stad te verkennen. Zonder echte verwachtingen bleek het oude koloniale centrum van deze stad een van de best bewaarde steden van Zuidoost-Azië te zijn. De sfeer was erg relaxed en we zijn uiteindelijke drie dagen gebleven. Hoogtepunt waren de ochtendceremonie bij zonsopgang waarbij monniken de straat opgaan op eten op te halen. Na nog twee middagen aan een zwembad te hebben doorgebracht zijn we wederom op de slow boat gestapt om in twee dagen naar de Thaise grens te varen. Het kan wel sneller met de bus, maar dan mis je wel de prachtige uitzichten onderweg.

Noord-Thailand
Met het overgaan van de maand oktober naar november kwamen we weer voor de tweede keer in Thailand. Zodra je de grens overgaat merk je gelijk het verschil met de omringende landen en realiseer je je dat Thailand een stuk ontwikkelder is. In Noord-Thailand zijn we, zodra we grens overstaken, doorgereisd naar Chiang Mai. Dit deden we samen met een groep van drie andere Duitse backpackers die we op de boot in Laos hadden ontmoet. In Chiang Mai sliepen we in hetzelfde hostel. Wat wij van te voren niet wisten is dat er een voor de Thai belangrijk licht en lampionnen festival was. Op de eerste ochtend zijn we aan de slag gegaan voor het aanvragen van het visum voor Myanmar bij het consulaat. Al snel kwamen we erachter dat deze alleen op deze dag nog open zou zijn en daarna voor vier dagen zou sluiten vanwege feestdagen en het weekend. Zo lang wouden wij echter niet wachten, het zou betekenen dat we veel tijd zouden verliezen in Myanmar. Nadat snel alle benodigde zaken te hebben geregeld (het maken van pasfoto’s, kopieën van uitvlucht en accommodatie) bleek het mogelijk om tegen een kleine extra betaling nog dezelfde dag ons visa af te halen. In de tussentijd zijn we de oude binnenstad gaan bekijken en daarna konden we ons paspoort ophalen met daarin een visum voor Myanmar. In de dagen daarna hebben we een bezoek gebracht aan een opvang voor oude olifanten en hebben we wat goede feestjes gevierd. Verder was de stad tijdens ons verblijf (vanwege een voor de Thai erg belangrijk licht- en lampionnenfestival) verlicht met vele lampionnen, werden er ’s avonds vele bootjes met kaarsen op de rivier gelaten en werden wensballonnen de lucht ingelaten. Na Chiang Mai zijn we weer alleen verder gereisd naar oude tempels van Sukothai, ook hier bleek een groot licht- en lampionnenfestival te zijn. Aangezien het hier niet in de stad was, maar tussen de oude tempels was het wederom genieten. Al met al was het beide keren erg indrukwekkend.

Na een kleine week in Noord-Thailand zijn we vanuit Sukothai de grens overgestoken naar Myanmar, waar ik inmiddels al een ruime week verblijf. Aangezien dit blog al aardig lang begint te worden zal ik hier een volgende keer over schrijven. Van mijn enkel heb ik nog wel een tijdje last van gehad, maar na een week kon ik wel weer normaal lopen en me in steden redden. Het is helaas niet mogelijk om een aantal hikes te doen die we hadden gepland, echter gaf dit ook ruimte om een aantal andere gave dingen te ondernemen.

Verder kijk ik er enorm naar uit om mijn ouders over twee weken in Bangkok te ontmoeten en om ze te laten zien wat ik hier allemaal doe. Oh.. en ik ben inmiddels ook al over de helft van mijn reis, een lekker cliché maar: time flies when having fun!

Ik laat snel weer van me horen, groeten Wouter!

Ps. sorry dat mijn blog zo lang is, maar met alles wat ik hier meemaak kan ik wel een boek volschrijven..