Backpacken in Iran: een hele speciale ervaring!

Traveling through Iran: a lifetime experience!

Salam!

Hier een verslag van mijn reiservaringen in Istanbul en Iran. Maandag ben ik weer teruggekomen 15 daagse trip door Istanbul en Iran? Van te voren niet een hele voordehand liggende bestemming: een negatief reisadvies, veel internationale spanningen en ook nog eens in een regio met allemaal brandhaarden. Via dit reisverslag hoop ik jullie toch een beetje een ander beeld te geven van fascinerend land, wat veel meer te bieden heeft dan wat je van te voren zou verwachten!

Mijn trip begon twee en een halve week geleden met een vlucht naar Istanbul. Samen met Dion, Johnno (de jongens met wie ik ook naar Krakau ga) en Marin (een studiegenootje uit Groningen) vlogen we vanaf Rotterdam Airport naar Istanbul. De vlucht begon met wat vertraging, tegen de avond waren we dan toch op het vliegveld. Het vliegveld ligt een flink stuk buiten de stad, met onze bepakking moesten we met bus, boot en te voet het hostel zien te vinden. We waren zo slim om het adres van het hostel te vergeten, rond middernacht waren we eindelijk op onze bestemming. We zijn snel gaan slapen om de volgende dag zoveel mogelijk van de stad te kunnen zien. Maandag en dinsdag hebben gebruikt om een indruk te krijgen van de metropool Istanbul. Het is een immense stad waar allerlei culturen bij elkaar komen. De stad is super westers maar aan de andere kant zagen we ook bijzonder veel vrouwen die er voor kiezen ene niqaab te dragen. Hoewel twee dagen eigenlijk iets te kort zijn, hebben we toch bijna alle hoogtepunten gezien en zo een mooie indruk gekregen van het bruisende hart van Turkije. Dinsdag begonnen we ook te beseffen: vanavond vertrekt onze vlucht naar Teheran (Iran). Gezonde spanning was aanwezig, het is immers niet zomaar een bestemming. We hadden ons goed voorbereid en ingelezen voor Iran, maar geen flauw idee wat we er aan zouden aantreffen. Na twee prettige dagen in Istanbul, waar we vast een beetje hebben kunnen wennen aan de sfeer, hebben we de stad achter ons gelaten en zijn vertrokken naar het vliegveld. We waren hier lekker vroeg, zo konden we ons rustig omkleden en voorbereiden. De korte broek werd ingeruild voor een lange broek. De twaalf daaropvolgende dagen zou Marin met een hoofddoek en bedekkende kleding lopen. Respect voor haar, aangezien de temperatuur in Iran vaak rond de 35 graden ligt! Bij de gate werden we algeheel verrast, alleen maar moderne vrouwen zonder hoofddoek die zo in West-Europa de straat op kunnen.

De vlucht ging goed, we kwamen erachter dat er veel Europese-Iraniërs in het vliegtuig zaten. Wij waren een van de weinige reizigers met een volledig Europese achtergrond. Onderweg sproken we al een aantal Iraniërs die ons er van verzekerden dat we een hele fijne tijd zouden beleven. Pas op het allerlaatste moment, bij het verlaten van het vliegtuig gingen alle hoofddoekjes op. Er leek een lange rij te staan bij de paspoortcontrole, het ging echter vrij soepel en we stonden al snel bij de bagageband. Met onze backpacks konden we zo doorlopen bij de douane, we werden niet eens gecontroleerd? Op een zeer vroege woensdagochtend 10 september stonden we op het vliegveld van Teheran. Vanwege internationale sancties is het niet mogelijk om in Iran te pinnen met een buitenlandse pas, zo moesten wij van te voren een grote hoeveelheid euro’s meenemen voor de hele reis. We hebben onze euro’s omgewisseld voor Iraanse rials, we kregen gelijk vijf miljoen aan briefjes terug. Geen flauw benul wat alles waard was voelden we ons erg rijk. We hadden voor de eerste nacht een hostel geboekt in de stad, met een taxi die met 120 km/u de stad in reed hebben we ook voor het eerst kennisgemaakt met het idioot gevaarlijke Iraanse verkeer. Links inhalen, rechts inhalen en spookrijden zijn hier heel normaal. Het eerste hostel viel tegen, hoewel we veel gewend zijn besloten we na een paar uur slaap voor de volgende nacht een andere slaapplaats te zoeken. Teheran is een grote stad miljoenenstad, waar bijna net zoveel mensen wonen als in heel Nederland! Met behulp onze reizigersbijbel ‘The Lonely Planet’ kwamen we erachter dat er aan de overkant van de weg een goed en betaalbaar hotel zat. Samen met Dion ben ik de straat op gegaan en dit was eigenlijk onze eerste kennismaking met Iran, het was inmiddels rond het middaguur en op het warmste moment van de dag. De hitte was goed te verdragen, op straat werden we door iedereen begroet en de eerste telefoonnummers werden al uitgewisseld. Zoals later ook zou blijken is de Iraanse bevolking ongelooflijk gastvrij en tonen veel interesse in westerlingen. Het nieuwe hotel lag aan de overkant van de straat, daartussen een vierbaans rijweg zonder oversteekplaatsen of functionerende stoplichten. Na wat kijken naar de lokale bevolking en op hoop van zege zijn we deze chaotische weg overgestoken, we kwamen veilig aan de overkant. Het is in Teheran niet wachten totdat ze voor jou stoppen, het is brutaal zijn en gewoon de weg op lopen. Met goed opletten en een boel capriolen kom je dan veilig aan de overkant. Het hotel had nog een kamer vrij. We hebben onze bagage hier naartoe gebracht en zijn de stad in gegaan. Iran kent niet het voor ons bekende Latijnse alfabet, hier gebruiken ze Arabische alfabet en spreekt men Farsi. Gelukkig staan er in heel Iran op alle belangrijke borden Engelse vertalingen en spreken veel Iraniërs de Engelse taal. Iran kent een hoge scholingsgraad, onderwijs wordt er als zeer belangrijk gezien. Zowel voor mannen als vrouwen, veel mensen studeren aan de Universiteit en leren hierbij de Engelse taal. Wat ons gelijk opviel is dat veel vrouwen openbare functies bekleden en werken. We besloten om naar het Azariplein te gaan. Via de metro, waar we door iedereen werden aangesproken, kwamen we op een chaotisch kruispunt. Toen we wat wouden eten kwamen een boel Iraniërs op ons af om een praatje te maken, foto’s te schieten of nummers uit te wisselen. Uiteindelijk kwamen we veel later dan gepland aan op onze bestemming. Hier hebben we wat foto’s gemaakt en zijn in de schaduw gaan zitten. Ook hier weer veel aandacht voor onze aanwezigheid. ’s Avonds zijn we met de metro naar het noorden van de stad gegaan om hier te eten. Zodra wij uit de metro stapten kwam er weer een Iraniër op ons af die met ons mee wou lopen om ervoor te zorgen dat wij wel in de juiste trein zouden stappen. Dit is wat de Iraanse bevolking kenmerkt: ongelooflijk gastvrij en vriendelijk. We zijn in een eetgelegenheid gezeten waar veel locals zaten, hier hadden we voor een prikkie een maaltijd. Die avond zijn we vroeg gaan slapen. De volgende dag hebben we Mount Tochal met een kabelbaan beklommen. De 4000 m hoge berg biedt voor de Iraniërs een ontsnapping aan de drukte en vervuiling van de stad. Hier hadden we een prachtig over het Iraanse land, van de stad was echter weinig te zien vanwege de vele smog. Bovenop de berg heerst een relaxte sfeer. Na een middag in de bergen zijn we weer naar beneden gegaan, hebben wat gegeten in een voor Iraanse begrippen luxe restaurant en hebben onze spullen gepakt voor de nachttrein naar onze volgende bestemming Esfahan!

Iraniërs zijn dol op alles wat kitscherig is: felle kleuren, glitter en veel lampen. Op het station werd deze bijzondere smaak dan al gauw duidelijk. We hadden al tickets en het inchecken ging vrij vlot, één uur later vertrok onze trein met privé coupé. Al snel kwam er een jonge man naar ons toe om een praatje te maken, hij vroeg of wij het goed vonden als hij die nacht bij ons zou slapen. Wij vonden dit geen probleem, tot laat in de nacht hebben we hele interessante gesprekken met hem gevoerd. Al snel bleek dat hij ruimdenkend en zeer kritisch was op zijn eigen overheid was. Om 2u besloten we nog een paar uur te gaan slapen en zo kwamen we om 6u aan op onze volgende bestemming Esfahan. Iraniërs geven deze stad de naam ‘Half of the world’. De jonge man (inmiddels bekend als Tarik) stelde ons voor de volgende onze tourguide te zijn. Tarik regelde een taxi naar ons hotel, na een paar uur slaap stond hij tegen de middag klaar met een auto en heeft ons die dag rondgereden om de stad te laten zien. Esfahan kent sprookjesachtige paleizen, oude bruggen en een van de mooiste en grootste pleinen ter wereld. Tarik wist veel te vertellen over alle historische bouwwerken en bracht ons naar plekken waar je als gewone toerist niet komt. Na een middag sjouwen door de stad zijn we lekker gaan eten in een traditioneel Iraans restaurant. Hier kent men geen stoelen en zit je op tapijten op de grond. ’s Avonds heeft Tarik ons aan zijn familie voorgesteld en ons toen het donker werd meegenomen naar de vele bruggen die de stad kent. Aangezien het hartstikke droog is stroomt er geen water door de rivier, uit het toezicht van de regering komt er onder de brug jong en oud samen om naar (protest)liederen te luisteren. Tarik heeft ons rond middernacht weer afgezet bij het hotel. Hij is een goed voorbeeld voor de nieuwe Iraanse generatie: ambitieus, internationaal gericht en kritisch op zijn eigen regering. Met dank aan Tarik hadden wij een fantastische dag!
De volgende ochtend zijn we zelf de stad in gegaan, we hebben een bezoek gebracht aan een Armeens complex en zijn terug gegaan naar het Naghsh-e Jahan om hier nog een middag rond te hangen, foto’s te schieten bij zonsondergang en de bazaar af te struinen om daar vervolgens een Perzisch tapijtje aan te schaffen.

Op zondag 14 september zijn we naar het busstation gegaan om onze reis voort te zetten naar de woestijnstad Yazd. De bus bleek pas die middag te gaan dus zijn we maar een paar uur in het park gaan zitten. Het bleek dat we een zogenaamde VIP-bus hadden geboekt. Voor een paar euro kan je honderden kilometers afleggen in super de luxe bussen met veel ruimte en comfort. Na een reis van zes uur kwamen we aan in Yazd. Deze stad is een stuk kleiner als de rest van de steden en ligt middenin de woestijn. Het van te voren uitgezochte hotel had gelukkig plaats, we zijn die avond gaan eten en besloten voor de volgende dag een ruïne- en woestijntour te boeken.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en reden met een privétaxi de woestijn in om oude ruines en tempels te bezoeken. Hoewel een groot deel van Iran bestaat uit een rotsig woestijnlandschap zijn we ‘s middags doorgereden naar een vlakte waar men zandduinen kent. Als een klein kind zo blij hebben we een rit gemaakt op een kameel, we hebben de zonsondergang bekeken en in het donker naar een sterrenhemel gestaard die ik nog nooit zo helder heb gezien!
De tweede dag in Yazd hebben we gebruikt om de stad te ontdekken, Yazd bestaat uit vele oude buurtjes met nauwe straten en met leem gebouwde bouwwerken. Met toeval liepen we tegen een Joodse synagoge aan, iets wat je niet snel zou verwachten in een land dat zo’n slechte relatie heeft met Israel. Hier zijn we naar binnengestapt en hebben we hele interessante verhalen gevoerd over het leven als minderheid in Iran. Aangezien Yazd niet zo groot is hadden we de stad al snel gezien, na een siësta hebben we een Zur Khane oefening bijgewoond. Dit is een traditionele fitness uit Iran. Na nog wat souvenirs gehaald te hebben op de bazaar besloot ik in mijn eentje terug te lopen naar het hotel, dit was echter niet zo’n succes. Al snel was ik verdwaald en na wat rondvraag te doen bij Iraniërs bleek ik steeds hetzelfde rondje te lopen. Nadat een paar jongens mij voor de tweede keer zagen besloten ze mij maar te brengen met hun brommers. Met een boel capriolen en scheurend door de nauwe steegjes werd ik afgezet voor mijn hotel.

Op woensdag 16 september hebben we de bus naar de laatste stad gepakt: Shiraz. Een stad in het zuiden Iran, dichtbij de Perzische golf. Deze keer gingen we met een gewone touringcar, welke overigens ook prima was. Reizen in Iran betekent lange stukken rijden door niemandsland met veel ruige bergen, je komt tussen grote steden weinig noemenswaardige plaatsen tegen en ziet zo af en toe wat industriële complexen of oliewinplaatsen. Ook in Shiraz was er plek in het van te voren uitgezochte hotel. Op de eerste dag hebben we de stad verkend en op de tweede dag zijn we op excursie gegaan naar de oude graftombes van grote Perzische heersers, ook hebben we de ruines van het Persepolis complex bezocht. Het bijzondere van het bezoeken van historische plekken in Iran is dat ze nog niet worden overspoeld door massa’s toeristen, de kans is heel groot dat je er een van de weinige westerse toeristen bent.

Zaterdagavond 20 september zijn we met een binnenlandse vlucht teruggevlogen naar Teheran. Hier stond Tarik, onze vriend uit Esfahan die werkt in Teheran, ons ’s nachts op te wachten. Hij had een dag vrij genomen om nog een dag met ons te kunnen doorbrengen. Waar het de hele reis goed ging, bleek het dat het hotel waar we wouden slapen geen plek had. We zijn met een taxi de stad in gegaan en uiteindelijk een hotel gevonden waar we met z’n vijven in een driepersoons bed konden slapen. Ach ja, beter dan een nacht in de stad rondsjouwen ;). Na een kort nachtje zijn we op onze laatste dag naar het Mausoleum de eerste Ayatollah, wij noemden hem de ‘Grote Gek’, gegaan. Hij is voor fanatiekelingen van de overheid een heilige, het was voor ons moeilijk voor te stellen hoe Iraniërs deze man zo fanatiek konden eren. ’s Middags zijn we naar de voormalige Amerikaanse Ambassade gegaan. Hier zijn tijdens de revolutie 52 Amerikaanse burgers en diplomaten 444 dagen vastgehouden. Bij hoge uitzondering heeft Tarik weten te regelen dat wij een rondleiding kregen door de voormalige kamers van de CIA. Normaal gesproken komen hier bijna geen westerlingen, dit was dus erg speciaal! Na een bezoek aan de bazaar zijn en een onwennig afscheid van Tarik zijn we rond middernacht naar het vliegveld gegaan.

Ondanks mijn korte verblijfsduur, was het een fantastische ervaring. Het is een prachtig land en de bevolking is ongelooflijk vriendelijk. Het mooie van reizen is het maken van nieuwe vrienden, het leren kennen van nieuwe culturen en het kennismaken met andere geloven. Iran is een land wat heel veel te bieden heeft, hou je van avontuur en heb je al wat reiservaring dan is Iran een absolute aanrader! Houdt in je achterhoofd dat jij daar te gast bent, je zult je zo af en toe aan moeten passen aan de lokale cultuur. Zolang je je hier aan houdt is Iran hartstikke veilig om rond te reizen!

Het beeld wat wij in Nederlanders van Iran hebben is vaak eenzijdig, politiek en gericht op de Iraanse regering. Ik hoop dat jullie na het lezen van dit land een beter beeld hebben van het Iraanse volk en haar gebruiken. Een volk wat meer verdient dan wat het nu krijgt, een nieuwe generatie staat te springen om dingen te veranderen. Of er daadwerkelijk snel wat gaat veranderen betwijfel ik, maar ik wens het Iraanse volk een mooie en vooral vreedzame toekomst!

Sorry voor het lange verhaal, maar voor mij was het een hele speciale ervaring.

De komende dagen verblijf ik nog bij mijn ouders in Nijverdal, komend weekend vertrek ik richting Polen om daar vijf maanden aan de Jagiellonian University in Krakau te gaan studeren.

Khoda Hafez, Wouter